29 de xaneiro do 2002

 

Querida mamá: estou aprendendo a

 

ladrar.

 

une saison en enfer. repite comigo Une-

 

Saison-En-Enfer.

 

trinta xeracións de meu analfabetas Eu

 

estou aprendendo a ladrar.

 

marcar un nunca territorio coa epiglote

 

coma un cadelo coma un can de palleiro

 

escadelearme ata volver en min en can

 

entón pronuncio

 

Walt Walt

 

Walt Whitman mamá.

 

estou aprendendo a ladrar.

 

póñome de cu pró sol agárrome a unha

 

aixada e

 

tento imitar o son do cuco do cuco de cu

 

pró sol entón

 

a miña gorxa esprémese de dor

 

e oulan coma nunca os futuros posibles

 

que nos fan esbombar as veas

 

coma unha pota de leite na lareira.

 

os ollos do meu amor levan dentro

 

o troupeleo dos chocallos uncontrautro

 

uncontrautro

 

da novena sinfonía de Gustav Mahler

 

mamá.

 

e eu míroche prós ollos prós olliños estás

 

tan cansa

 

pero eu non e aquí

 

é o intre da furia can

 

escoito con atención a campá de cris

 

tal dos teus soños incumpridos

 

coma unha escultura delicada de

 

Brancusi

 

de Cons tan tín Brancusi.

 

unha vez e outra vez o corazón

 

grandísimo

 

igual ca unha cerrota andoa o outono es

 

ti ou ou ou loba

 

velaquí me tés bailando berrando

 

choutando

 

unha mestra gutural un volcanciño

 

gutural

 

coma Virginia Woolf coma Virginia

 

Woolf coma Virginia Woolf.

 

eu míroche prás mans podería lamberche

 

as cicatrices das mans

 

ata que deran luz

 

e curarche as hernias discais cun só verso

 

alexandrino

 

cunha sílaba de centeo cru cun oh-là-là e

 

despois despois

 

contar unha por unha as túas canas

 

enraizadas nas idades do mundo

 

a túa lingua plantígrada mamá

 

podería mesmo reestructurarche a

 

osamenta

 

co implante dunha canción anarquista.

 

ás veces sinto a dor sedimentándose

 

lámina

 

por

 

lámina

 

coma a pizarra:

 

é un esguince emocional chantado na

 

caluga

 

e para ladrar así ás veces é preciso chorar

 

iodo

 

abrir os xeonllos cunha gadaña ata ver o

 

sol tan preto

 

a tres centímetros do iris

 

mamá

 

eu tiña que mamar da túa médula

 

asombrar o mundo cando che baixa a

 

compaixón ás caries

 

e ós peitos

 

caídos

 

co cansazo.

 

para poder ladrar eu tería que rillar

 

durante anos

 

a túa alerxia ó pó á peluxe dos chopos

 

a túa anemia circulando en sentido

 

inverso polo sangue

 

tería que ir contigo enterrar ó teu irmán

 

de vintesete anos e

 

apretar a meixela para non tronzar a

 

lingua

 

coa súa tuberculose mamaíña.

 

ben sei eu que para poder ladrar

 

tería que ir contigo á miña infancia

 

e verme case morrer deshidratada

 

e pregarlle á virxe na que non cres

 

que me devolvera á vida de tres meses e

 

medio

 

e soldarme no teu colo para sempre

 

coma unha peza de ferro do teu ventre.

 

non penses que non sei que para poder

 

ladrar

 

tería que ir contigo ás derradeiras horas

 

da mamá Carmiña agarrada ás catro

 

puntas do seu pano

 

e ó teu bazo.

 

ben o sei ben sei eu todo

 

que para eu aprender este ladrido

 

á fin fixeron falla

 

mil mulleres lavando a reo no río de Saá

 

e mil arando e dúas mil cosendo e cinco

 

mil

 

apañando cozas e garabullos no medio do

 

monte e Ti

 

sobre todo ti plantando pinos nun

 

serragoto inmenso

 

desaprendendo canto es

 

esfuracando as túas dúbidas.

 

Querida mamá: estou aprendendo a

 

ladrar.

 

alguén me ve abríndome a queixada ata

 

que a fendo e digo xa

 

xa ladro ou coma o can non non

 

coma Camille Claudel coma Camille

 

Claudel coma Camille Claudel

 

coma Camille mamá no mármore

 

coma Camille

 

coma Walt Whitman Walter Benjamin

 

vou mamá

 

vou deica ti

 

vou eu vou

 

outa

 

outa

 

ouh...

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Olga Novo (Vilarmao, A Pobra do Brollón, Lugo, 1975) é poeta e ensaísta, licenciada en Filoloxía Galega pola USC. Foi lectora de galego na Universidade da Alta Bretaña en Rennes e profesora de Literatura na Universidade de Bretaña Sur en Lorient. Como poeta deuse a coñecer a través de tres libros de poemas de grande torrente vivencial, forza expresiva, fondura telúrica e sensualidade erótica. Publicou A teta sobre o sol, Nós nus, A cousa vermella e Cráter (Premio da Crítica 2012). Tamén publicou un libro de arte compartido coa pintora Alexandra Domínguez e o poeta Xoán Abeleira, titulado Magnalia. Premio Losada Diéguez de Creación Literaria polo libro de poemas Nós nus. Premio de Investigación Ánxel Fole polo estudo Uxío Novoneyra. Lingua loaira.